Harp Poemi - Zafer Hüsnü Taran

Onlar bağ bozumuna gider gibi Ellerinde sıcaklığı karılarının
Dudaklarında vatan türküleri
Ve dağınık saçlarında rüzgar
Çekip gittiler
Katar katar.

Yeni dostlar tanıdılar karavagonda
Tarlalara bakıp
Dert yandılar memleket hasretinden
Ve bir tünelin kara ağzında
Görünmez oldular.

Çiçek açmış nar ağacı gibi
Al al oldu göğüsleri
Saçlarının en güzeli
Tel örgülerde kaldı.

Vesikaya bağlı değildi
Taş yemek
Toprak yemek
Mermi yemek
Yediler deşilen gövdelerinden
Bağırsakları sarkıncayadek.

Ceplerinden çıkardıkları resimlere
Bakıp bakıp da
Kanlı saçları arasından Dediler “Neylersin karıcığım,
Ölüm de varmış kaderde”
Pençe pençe
Kanları yerde
Kardeş kardeş uyudular
Kolları, bacakları
Başka siperde.

Anlatıyordu bu adam
Harbe dair
Yüzüne yamanmış barut yanığı
Sağ kolu bir cephede
Ve bir cephede ayağı.
Onlar
Dağınık saçlarında rüzgar
Çekip gittiler katar katar.


Biz böyle yaşadık adaşım
Senden ne haber.

Harp Poemi - Zafer Hüsnü Taran